Odbudowa Pireusu

Obszar ten nie został jednak całkowicie zapomniany. Podjęto co najmniej dwie próby zasiedlenia półwyspu: w roku 1792 a następnie, po upadku pierwszej próby zdobycia niepodległości, w roku 1825.

Dopiero w roku 1829, po odzyskaniu przez Grecję niepodległości, teren ten został ponownie zasiedlony, tym razem na dobre. Do historii przeszły nazwiska pierwszych 5 osadników w tym sławnego Yiannakosa Tzelepisa od którego nazwiska pochodzi nazwa Promenady Tzelepis.

Dla zaspokojenia ciekawości wymieńmy pozostałych, byli to: bracia Yiannakosa Tzelepisa, mieszkaniec Aten Spyridon Diplaris oraz loannis Katelouzos. Możemy sobie wyobrazić malutką wioskę, w niczym nie przypominającą dawnego miasta, kilka rybackich chatek i farm na okolicznych polach i zruinowany Klasztor św. Spyridona...

W okresie pomiędzy 1830 a 1834,  kiedy liczba mieszkańców, napływających z innych rejonów Grecji  wzrosła Cleanthes i Schaubert stworzyli plan miasta Pireus, zaakceptowany przez architekta Klenze i księcia regenta (rządzącego wówczas Grecją). Niestety, z uwagi na rewolucję plan nie został w pełni wypełniony.

Mieszkańcy musieli czekać do roku 1835 na nadanie praw miejskich, do samego nadania przyczyniły się rozliczne petycje wystosowywane przez lokalną burżuazję; sam Pireus liczył wówczas 300 obywateli. Pod koniec tego roku, w ruinach klasztoru św. Spiridona odbyła się pierwsza sesja rady miejskiej.