Historia Aeginy

Wyspa Aegina była zamieszkana już w czasach neolitu, zresztą przez wiele różnych plemion. Jednymi z osadników byli (Doreans of Epidauros), którzy podbili wyspę w roku 950 p.n.e., ich życie opierało się na morzu i kupiectwie, warto jednak zauważyć, że byli także jednymi z pierwszych wytwórców monet (z wizerunkiem żółwia, wytwarzane na bazie srebra z Północnej Afryki).

To prosperujące państwo przyciągnęło uwagę innej potęgi, miasta-państwa Aten, znajdującego się właśnie u szczytu swej siły po zwycięstwie pod Salamis. Konfrontacji okazała się nieunikniona. Pretekstu dostarczył sojusz Aeginy z Koryntem i Spartą, wówczas niebezpiecznymi rywalami Aten. Po zwycięstwie Aten w roku  431 B.C. wyspa nigdy nie odzyskała dawnego znaczenia, następujące stulecia upłynęły pod różnymi rządami: Pergamusu, Rzymu, Wenecji i Turcji.

W okresie Średniowiecza mrok ogarnął wyspę. Był to okres kiedy piraci przejęli kontrolę nad większa częścią Morza Śródziemnego. Z tego właśnie powodu główne miasto zostało przeniesione w głąb wyspy. Stan ten utrzymał się od IX do XIX w. Jako ciekawostę można podać, że w roku 1537 wyspa została najechana przez Barbarossę, kilku ocalałych mieszkańców samemu zajęło się piractwem.

XIX w. zaczął się od ponownego przeniesienia głównego miasta do portu, sama wyspa była wówczas bazą partyzantów walczących z Turkami, jak również bezpiecznym schronieniem dla uchodźców. Rewolucyjny rząd Grecji wybrał Aeginę na pierwszą stolicę nowo powstałego państwa (1827-1829) z prezydentem Ioannis'em Capodistrias'em, który pozostał na wyspie, nawet po przeniesieniu stolicy do Nafplion, do chwili kiedy został skrytobójczo zamordowany w roku 1831. Te lata przyniosły dobrobyt ekonomiczny i rozkwit życia kulturalnego i politycznego. Tutaj właśnie w roku 1829 wybito pierwszą monetę nowo powstałego państwa greckiego.

Przeniesienie stolicy do innego miasta (Nafplion a następnie Ateny) pogorszyło sytuację na wyspie. Późniejsze lata XIX w. przyniosły dalszy spadek koniuktury ekonomicznej, plonów i pogorszenie sytuacji w rybołóstwie. W konsekwencji w czasie Drugiej Wojny Światowej plaga głodu stała się przyczyną śmierci ponad 2000 mieszkańców. Ekonomicznym wybawieniem okazały się orzeszki pistacjowe (choć jedną z konsewencji nowej dziedziny rolnictwa był znaczny wzrost cen ziemi). Jeśli chodzi o turystykę natomiast - pierwsi turyści pojawili się na Aeginie przed rokiem 1960, byli to zresztą głównie intelektualiści i artyści. Niemniej obecnie branża turystyczna jest na Aeginie doskonale rozwinięta.