Βυζαντινή Περίοδος

ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟΣ

Κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας η Αίγινα δεν έχει να παρουσιάσει τίποτε το ενδιαφέρον.. Πολιτικά υπαγόταν στο Θέμα της Ελλάδας, εκκλησιαστικά δε, αποτελούσε αυτοκέφαλη Αρχιεπισκοπή . Από την Αίγινα καταγόταν και ο Πατριάρχης Κοσμάς ο 8ος Αττικός που έμεινε στον Πατριαρχικό θρόνο περίπου 10 μήνες, (1146 μ-Χ-).

Από το 1191 μ.χ, το νησί αναφέρεται σαν κρησφύγετο των πειρατών, με τους οποίους οι κάτοικοι προσπαθούσαν να συμφιλιώνονται. Η ανασφάλεια όμως που επικρατούσε στην Αίγινα τα χρόνια αυτά, ήταν τόσο μεγάλη, που οι εντεταλμένοι υπάλληλοι δεν μπορούσαν να εισπράξουν τoυς εκκλησιαστικούς φόρους.

Κατά τη διανομή του Βυζαντινού κράτους, η Αίγινα επρόκειτο να δοθεί στους Βενετούς, αλλά ενώθηκε με τη νότια Βαρωνία της Καρύστου της Ευβοίας και δόθηκε από το βασιλιά Βονιφάτιο στο Ραβανό Δαλλεκαρτσέρη .
Όταν οι Φράγκοι νικήθηκαν από τους Καταλανούς, η διοίκηση της Αίγινας περιήλθε στην εταιρεία των Καταλανών με διοικητή τον Δον Ιάκωβο, νόθο γιο του βασιλιά της Σικελίας Φρειδερίκου Β που αργότερα την παρέδωσε στο νεότερο αδελφό του Βονιφάτιο Φαδρίγο.

Στην εποχή του Πέτρου Δ΄ της Αραγονίας, η Αίγινα περιήλθε στο δευτερότοκο γιο του Βονιφάτιου, Ιωάννη και από τότε στον καταλανικό οίκο των Καοπένα ότου έμεινε ως το 1451 μ-Χ,

Το 1452 ο Αλιότο Καοπένα, που δυνάστευε τότε την Αίγινα, υποτάχθηκε στους Βενετούς για να αποφύγει τον κίνδυνο της τουρκικής επιδρομής. Η Αίγινα την εποχή αυτή παρουσίασε μεγάλη ανάπτυξη στη γεωργία και η Βενετία ανέλαβε την προστασία της με τον όρο, ο Αλιότο Καοπένα να προμηθεύει τις κτήσεις της στην Ελλάδα με σιτάρι. Συμφωνήθηκε επίσης ότι, όταν ο Καοπένα χάσει την εξουσία της Αίγινας, για οποιοδήποτε λόγο, αυτή να περιέλθει στα χέρια των Βενετών.

Έτσι το 1451, όταν πέθανε ο Αλιότο, η Αίγινα περιήλθε στην εξουσία των Βενετών, παρά τη διαμαρτυρία του Αντωνίου Ατσώλη, δούκα της ΑΘήνας, επειδή ο γαμπρός του Αντωνέλλος Καοπένας έχανε τα δικαιώματά του στην εξουσία της Αίγινας.
Η Αίγινα υπέφερε πολλά δεινά όταν άρχισαν οι πόλεμοι μεταξύ των Τούρκων και των Βενετών στα τέλη του 16ου αιώνα.

Ο Κεμάλ  Ρεις κυρίευσε το κάστρο και την πρωτεύουσα Παλιαχώρα  και υποδούλωσε 2.000 κατοίκους, ενώ τα 30 τελευταία χρόνια της Βενετοκρατίας δεινοπάθησε από τους δυνάστες της. Τον Οκτώβριο του 1537 ο πειρατής Χαϊρεδίν Βαρβαρόσας κατέστρεψε ολοσχερώς την Αίγινα. Έσφαξε όλους τους άνδρες και πήρε μαζί του για τα σκλαβοπάζαρα, 6ΟΟΟ γυναικόπαιδα. Όπως αναφέρει ο βαρόνος ΒΙΑNCARD όταν επισκέφθηκε λίγες μέρες αργότερα το νησί δεν είδε (όπως λέει) ούτε ένα άτομο ζωντανό.. Όσοι βέβαια είχαν απομείνει είχαν προσωρινά κρυφτεί στα βουνά και πολλοί από αυτούς έφυγαν ύστερα από από το νησί. Αργότερα όμως σιγά - σιγά στο νησί επανήλθαν οι φυγάδες Αιγινήτες και η ζωή ξαναγέμισε την Αίγινα.

Τον Σεπτέμβριο του 1687 την κατέλαβε ο Βενετός Μοροζίνης και με τη συνθήκη του Κάρλοβιτς έμεινε κτήση Βενετική. Το 1715, μετά την πτώση της Κορίνθου, η Αίγινα περιήλθε σχεδόν αμαχητί στους Τούρκους και παραχωρήθηκε οριστικά σ' αυτούς με τη συνθήκη του Πασσάροβιτς (1718).

Στην επανάσταση του Ορλώφ, όταν οι Ρώσοι εγκατέλειψαν την Πελοπόννησο (1770) οι νησιώτες, εκτός από τους Συριανούς, υποτάχθηκαν στο ρωσικό στόλο. Η ρωσική όμως κατοχή στην Αίγινα διατηρήθηκε μόνο ως το 1772 και όταν το 1774 υπογράφηκε η συνθήκη του Καϊναρτζή , τα νησιά επανήλθαν στην κυριαρχία του Σουλτάνου.

Όταν άρχισε ο νέος Ρώσο-τουρκικός πόλεμος (1787 - 1792) και οι Έλληνες ωθούνταν από το Λάμπρο Κατσώνη για νέα επανάσταση, οι περισσότεροι νησιώτες έδειξαν δυσπιστία στα νέα κηρύγματα της Μεγάλης Αικατερίνης.
Βοηθός του Κατσώνη έγινε τότε ο Ανδρούτσος, πατέρας του Οδυσσέα, ο οποίος με τις αρματολίτικες ομάδες του πήγε στα πλοία για να βοηθήσει πιο ουσιαστικά .Το 1792 μετά τη ναυμαχία του Σουνίου το πλοίο του Ανδρούτσου που είχε τους αρματολούς, λόγω τρικυμίας, έπεσε στην Αίγινα, εκεί οι Τούρκοι τους αντελήφθησαν και τους χτύπησαν.Ο Ανδρούτσος κατόρθωσε να ξεφύγει και κατέφυγε στη Μάνη μαζί με τον Κατσώνη.

Μεγάλη δραστηριότητα έδειξε η Αίγινα και κατά την επανάσταση του Ι821
Το Σεπτέμβριο του 1826 εγκαταστάθηκε στην Αίγινα η έδρα της Ελληνικής Διοικήσεως και τον Ιανουάριο του Ι828 η πρώτη υπό τον Καποδίστρια Ελληνική κυβέρνηση.  Έτσι η Αίγινα έχει τη ιστορική τύχη να καταστεί η Πρώτη Πρωτεύουσα του νεώτερου Ελληνικού κράτους ( 1828-1829).