20ός Αιώνας

Το πρώτο μέρος του 20ού αιώνα ήταν απόλυτα θετικό για την πόλη του Πειραιά με την εξαίρεση της περιόδου 1912-1922( Βαλκανικοί πόλεμοι, Πρώτος παγκόσμιος πόλεμος και Μικρασιατική καταστροφή). Μετά από αυτή την περίοδο ο Πειραιάς υπέφερε από μια μεγάλη δημογραφική έκρηξη , με τον πληθυσμό του σχεδόν διπλασιασμένο φτάνοντας τους 251,659 το 1928 (133.482 το 1920), απόρροια της άφιξης των μεταναστών της Μικρά Ασίας. Το θετικό στοιχείο ήταν η αύξηση του εργατικού δυναμικού κάτι το οποίο έφερε όμως και πολλά κοινωνικά προβλήματα λόγω της συγκέντρωσης στα προάστια της παλαιάς πόλης (δήμοι της Νίκαιας,Κερατσίνι, Δραπετσώνα,κτλ) μη έχοντας τη δυνατότητα κάλυψης των βασικών αναγκών.

Παρ'όλη την σημασία του λιμανιού του Πειραιά εκείνο τον καιρό ο εκμοντερνισμός του δεν έγινε με γρήγορους ρυθμούς. Από τις πιό σημαντικές αλλαγές ήταν τα δύο μόνιμα ναυπηγία στον κόλπο του Κρεμμυδάρου , η κατασκευή τους άρχισε το 1898 και τελείωσε το 1912.

Από την άλλη πλευρά , αναγκαία ήταν η δημιουργία ενός νέου συστήματος διεύθυσνης , έτσι μια επιτροπή του λιμανιού άρχισε να λειτουργεί σαν αυτόνομη Νομική Οντώτητα, η οποία έλεγχε τις διαδικασίες κατασκευής και συντήρησης του λιμανιού. Μέχρι τότε , ήταν στη δικαιοδοσία του δήμου. Κάτω από αυτήν την νέα αρχή κατασκευάστηκε ένας νέος τομέας Βορειοδυτικά του λιμανιού .

Τελικά , το 1930 η αρχή του λιμανιού του Πειραιά εδραιώθηκε έτσι ώστε να υπάρξει μια περισσότερο αποδοτική διοίκηση λόγω της αυξανόμενης κίνησης του λιμανιού. Με αυτό το τρόπο υποθετικά τα προβλήματα της υποδομής του λιμανιού επρόκειτο να λυθούν με μοναδικότητα και αυστηρότητα. Μέχρι την ένταξη της Ελλάδας στον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η διαχείρηση του λιμανιού αφορούσε την ανταπόκριση στις υπάρχουσες ανάγκες .