Historia Hydry

Najstarsze ludzkie osiedle na Hydrze pochodzi z czasów myceńskich, nie dysponujemy jednak zbyt wieloma danymi. Wiadomo, że wyspa znajdowała się w posiadaniu Hermiona i została sprzedana Samos.

To jedyne w miarę pewne informacje z czasów antycznych. W XV w. na Hydrę zaczęli przybywać uchodźcy z Albanii jak również ortodoksyjni chrześcijanie z Epirusu, Krety, Evia, Kytnos i Azji Mniejszej. Prawdziwy rozgłos osiągnęła w XVII stuleciu, kiedy stała się znana jako "Mała Anglia" - wyspa kontrolowała wówczas praktycznie cały transport morski na Morzu Śródziemnym. Bazowała przy tym na swojej potężnej flocie handlowej, której zręby powstały już wiek wcześniej. Podczas wojen napoleońskich ta właśnie flota złamała angielską blokadę; natomiast gdy zaczęła się Wojna o Niepodległosć wyspa należała do najżarliwszych dostawców  statkó i zaopatrzenia.

Pierwsze lata niepodległosci miały na wyspie wyjątkowo gorzki smak. Kryzys ekonomiczny nie przyciągnął uwagi nowego rządu, jedynym rozwiązaniem dla mieszkańców okazała się masowa emigracja. Był to smutny koniec epoki dla ponad 30000 ludzi i 150 statków. Kolejny okres powodzenia przyszedł wraz z gorączką połowu gąbek, trwajacą od końca XIX w. do roku 1932. Później przyszła druga fala emigracji młodych ludzi z wyspy, trwająca do roku 1950 kiedy wyspa przyciągnęła uwagę turystów. Najpierw dzięki, czy może przez, powieść  Henrego Millera "Kolos z Marousi", powoli jednak Hydra stała się czymś więcej niż tłem powieści, odnalazła swą własną osobowość.